De Zoektocht naar Thuis

Olive vond zichzelf gevangen in een wervelstorm van emoties die ze nauwelijks kon bevatten. Hoewel Ana en Owen haar met liefde omringden, bleef ze worstelen met twijfels over haar plek binnen de familie. Ze voelde zich soms als een buitenstaander in hun perfect op elkaar afgestemde wereld. Tegelijkertijd maakte de warmte van hun vriendelijkheid haar schuldig over die gevoelens van onzekerheid.

De tijd vloog voorbij, en voor Olive het wist, waren er twaalf maanden verstreken. Het jaar met de Quinns had haar geleerd wat het betekende om geliefd te worden. Toen Ana en Owen haar vroegen of ze officieel hun dochter wilde worden, barstte Olive in tranen uit. Met een stem vol emotie sprak ze het enige antwoord dat mogelijk leek: “Ja.”